Zaczyna Joan Jett (prawdziwe nazwisko: Joan Marie Larkin), ikona glam rocka i punk rocka końcówki lat siedemdziesiątych, a zarazem jedna z matek chrzestnych punkowo-feministycznego ruchu Riot Grrrl z początku lat dziewięćdziesiątych. Bad Reputation to pierwsza solowa piosenka Joan Jett i jednocześnie jedna z najbardziej znanych jej autorstwa (znaleźć ją można na albumie z 1980 roku początkowo zatytułowanym Joan Jett, a później funkcjonującym jako Bad Reputation). Sława piosenki nie wynika tylko stąd, że to po prostu świetny, energetyczny i przebojowy kawałek. Jej znaczenie opiera się też na warstwie tekstowej, bezpośrednio zainspirowanej doświadczeniami samej Jett, które jednocześnie stanowią jaskrawy dowód na dominację patriarchalnych układów w ówczesnym show-biznesie. Otóż kiedy w 1979 roku – tuż po rozwiązaniu jej macierzystego zespołu, The Runaways – Jett próbowała zainteresować wielkie wytwórnie płytowe swoim nowym projektem muzycznym, spotykała się wyłącznie z lekceważeniem i odmową. Innymi słowy, szefowie wytwórni – oczywiście faceci – nie potrafili sobie wyobrazić, jak młoda wokalistka i gitarzystka miałaby poradzić sobie sama w świecie zmaskulinizowanego rocka. W swojej książce Gender and rock (2017) Mary Celeste Kearney słusznie definiuje to zjawisko jako „cock rock”, a więc wspólne określenie wszystkich zdominowanych przez mężczyzn-gitarzystów gatunków rocka, w których gitara elektryczna wykorzystywana jest jako „narzędzie falliczne”. Gitara stanowi tu coś w rodzaju łącznika pomiędzy muzycznymi umiejętnościami gitarzystów a ich rzekomą sprawnością seksualną. Przejawami takiej postawy są – czy to pseudomasturbacyjne zachowania, czy też pocieranie gitary, jakby była ona kobietą. Jett nie chce dłużej brać udziału w tej maskaradzie dla małych chłopców: w Bad Reputation – obecnie klasycznym dla rocka hymnie feministycznym – krytykuje więc zdominowany przez mężczyzn świat muzyki rockowej oraz seksistowską politykę reprezentowaną przez przedstawicieli wytwórni. I robi to w sposób niepozostawiający im złudzeń: oni może nie są jeszcze tego świadomi, ale ich czas właśnie się kończy. Idzie nowe, które – wcześniej czy później – zmiecie ich i ich zaściankowe myślenie z powierzchni rockowego globu. I choć prognoza ta będzie potrzebowała jeszcze wielu, wielu obrotów Ziemi, to proces właśnie się rozpoczął, a raz puszczonej w ruch kuli nie sposób już zatrzymać.

Dowodem na nieubłagalność zmian w sferze polityki seksualności w muzyce rockowej jest chociażby piosenka Peaches (prawdziwe nazwisko: Merrill Beth Nisker) pt. I Don’t Give a… pochodząca z płyty o wszystko mówiącym tytule Fatherfucker (2003). Choć właściwie należałoby to odnieść do całej twórczości – nie tylko muzycznej – tej undergroundowej kanadyjskiej artystki działającej w gatunku szeroko rozumianego electropunku, gdzie realizuje własną wizję postgenderowej hiperseksowności, niejednokrotnie przekraczając granice tradycyjnie pojmowanej moralności i dobrego smaku. Przeciwstawiając się uprzedmiotowieniu kobiecego ciała, Peaches tworzy obraz kobiety, która decyduje i rządzi; osoby zarówno pożądającej, jak i pożądanej; libertynki w czasach, kiedy hedonizm nie powinien już nikogo szokować, a jednak nadal to robi. Innymi słowy, Peaches w świadomy sposób stawia się w roli kontynuatorki dzieła kobiet wcześniej próbujących rozbić seksistowskie paradygmaty kultury muzyki rockowej: od samych początków tego zjawiska, przez rewolucję punkową lat siedemdziesiątych (patrz: Joan Jett), aż do wspomnianego już punkowo-feministycznego ruchu Riot Grrrl. Bunt Peaches przeciwko patriarchatowi jest jednocześnie hołdem składanym przez nią tym rebeliantkom rocka, które ją poprzedziły. Doskonałym przykładem powyższego jest piosenka I Don’t Give a…stanowiąca bezpośrednią reinterpretację Bad Reputation Joan Jett. Peaches idzie jednak o krok dalej: w jej piosence pojawiają się wzięte bezpośrednio z oryginału fragmenty, które Kanadyjka uzupełnia wykrzyczanymi przez siebie słowami, dobrze pokazującymi jej bezkompromisowość. I tu również przekaz zdaje się być aż nadto czytelny: żarty się skończyły, czas seksizmu w muzyce rockowej – zresztą nie tylko tam – dobiegł już końca. Kto tego nie dostrzega, ten nie tylko nie rozumie otaczającej rzeczywistości, ale również nie ma pojęcia o swoim w tej rzeczywistości miejscu.